و...و...و

گاه از پشت عینک واقع بینی ام یاد خودم می افتم و بی گانه های درونم ! آنها که هر روز مرا به درون پوسیده ام می کشانند ! تلاش هایم برای فرار بی فایده تر می ماند و اشک هایم بی ارزش تر ! کسی امروز می گفت چگونه همیشه خندانم ! و من اینبار خندیدم ! باور می کنی ؟!؟ خندیدم ! به گریه های شبانه ام ! خط های سیاه روی گونه ام ! به دیوانه گی های جنون آورم و به حسرت خنده ی راستین ! و اشک را در انتهای چشمانم ندید که بر روح خشکیده ام چکید و تعلقم را به دفترچه ی خاطراتم را به یاد انداخت ! گاه از پشت این چهره ی بی روح فریاد می زنم گذشته هایم را و باز به یاد منطقی می افتم که هیچ گاه در ذهنم جای نداشت ! تا کی باید بگریزم از این حس بی پناه کشنده ؟!؟ و تا کی باید اشک هایم را پشت این چهره ی به ظاهر "فراموش" پنهان کنم... دانه های فالم اینبار بیشتر از خودم از آینده می ترسند ! هنوز شانه هایت را نیازمندم ! اوو ... یادم نبود ... نباید بی مخاطب نوشت ! همه ی فریاد هایم مرجوع می شود به خودم ! تصویب ... اینبار نیز به ناچار اعتراضی نیست