Corny thoughts !

بفرمایید ! همم.. خب یعنی چی بفرمایید ؟؟ تیکه تیکه افکارم از پوست سرم می ریزد بر ذهنم ... سکه ای 5 تومانی به دهان می گیرم تا شاید فکری با ارزش بیرون آید ... هممم ... یک مشت فکره پوچ ! قیمت فکری ناب گران تر از سکه ها و اسکناس های پاره ی جیب من است ... همم ممکن است در 5 دقیقه خوابیده باشد ؟!؟ نگاه می کنم در شیشه ی رفلکس مغازه و به این می رسم که می توانم بی ماسک در هالوین شرکت کنم ! چند پسر بچه ی کوچک که خیال شوخی دارند ... چه احمق هایی ... تک بودن همیشه سخت بود اما نه در دل من ! ورد های جادوییم را از نو می خوانم ... مشتی گرد و چشمانی که می چرخند به دور هم ... آبریکی .. دابریکی .. اپن سی ..... ! دینگ دینگ ! سری می زنم به خانه ی دلش ! ببخشید شما من را اینجا ندیده اید ؟ چه شکلی ست ؟!؟ عکسش ؟ عکسش در چشمان شماست ... الآن ! همم می شناسمش ... اما ببخشید الان خوابم میاد ! لطفا بعدا شماره گیری فرمایید ! همم... پاها متمایل ... راهپیمایی از کاخ تا میدان شلوغ ! خب با یک غذای داغ چطوری ؟ کافه ... ؟ همم یک چعبه ی کوچک ندیده ای ؟ چه رنگی ؟ سیاه ؟ اسمش ؟ اسم شناسنامه ایش موبایل است ولی من حوا صدایش می کنم ! هممم ... فکر کنم گم شد .. نه ؟ اوهوم ! 2 دور دیگر ار کاخ تا میدان ... نبود ! تمام شب از عذاب وجدان خواب موبایل می بینم ! ساعت چند است ؟ 4 صبح ؟ بد جوری به صدای انسرینگ عادت کرده ام ... لالایی برای بی خوابی هایم ! لالایی برای چند ساعت دیگر پر دغدغه بی دار ماندن ! 15 طراحی مانده بر دست و دریغ از یکی ! صدایت می پیچد در گوشم ... ممکن نیست ... خدا را شکر ... پل حافظ و دانشکده ی ... دلم هوای سر خوردن روی نرده های راه پله را می کند ... ساعت چند است ؟ او ... کلاس 15 دقیقه دیگر شروع می شود

:)

اتاق نارنجی رنگ و کوچک ... یک بسته کاغذ رنگی ... چند بادکنک ... ریسه های کوچک نورانی ... یک تکه مقوا ... قلمی برای نوشتن کلامی از ته دل ... یک حلقه چسب و چند میخ ... اندکی تغیر دکور و ... ! نیاز به چند نیروی کمکی اما دستهای تنها ... ! باکی نیست شانه هایم با عشق می کشند برای تو ... چهار پایه ای کوچک زیر پا ... تق تق و تکان هایش ... نیاز به یک تکیه گاه اما باز دست های تنها ... باکی نیست جان بی وقفه نثار می شود در راهت ... کاغذ های رنگی سر تا سر اتاق ... بادبادک های درخشان ... زیر نور ریسه های نور افشان ... یک سبد گل تازه ... رز های سفید و سرخ ، چند شاخه گل مریم چند شاخه نرگس ... کیک شکلاتی شیرین و کوچک اما نه به شیرینیه حضور تو ... ! چند شمع و بسته ای فشفشه های رنگی... ! هدیه ای ناقابل و زمزمه ای آرام از موسیقی میلاد تو ... همه چیز آماده بود جز من ... پاهای کوچک و یخ کرده ... صورتی بی رنگ و لبهایی خشک ... چشم هایی بی فروغ ... و ... جای خالی تو .... !!! قطره اشکی که ترسان جمع می شود در کنج نگاه و بی پناه می چکد بر گونه ... چانه ای که می لرزد و لبهایی که شکل نامت را می گیرند ... نگاهی خیره به آینه و تویی که می آیی از دور به سویم ... دستهایی استوار که شانه ی بی پناهم را نوازش می کند ... آغوش گرمی که تن سردم را به خود می کشد ... سرت که خم می شود از کنار شانه ام به رویم و لبهایی که لمس می کند لبهایم ... نگاهی که خیره می شود به نگاهم در آینه و لبخندی که دنیایی آرامش هدیه می کند بر دل بی قرارم ... سرم را بلند می کنم ..تو نیستی اما یادت با من است ... اشک هایم را پاک می کنم با پهنای انگشت اشاره ... دست می برم سوی شانه ... گیسوانم را نرم می ریزم بر شانه هایم ... چشمانم را ناز کنان خطی می کشانم و از سرخی عشق تو قطره ای می بخشم بر لب و گونه هایم... می روم سوی گنجه ی پیر ، پیراهنی رنگ شب و ... ! دست می برم سوی هدیه ی تو و عطر خاطرات را می افشانم به سینه ... می روم به خاطرات ! همه چیز بود جز تو ... ولی نه هیچ چیز نبود جز تو !!! تویی که بیش از همه بودی ... تویی که بیش از همه لمس می شدی ! زانو زده پای میز .. سرود هستی ات را خواندم ... دست بردم سوی آسمان ... ترانه ای برای شکر سرودم ... شمع ها را دانه به دانه فوت کردم اما نه من ... که ما ! و نفست که نوازش می کرد گردنم را موقع خاموش کردن شمع ... کیکی که بریدم و به یاد شیرینی میلادت مزه کردم ...و هدیه ای کوچک که به بزرگترین هدیه ی خداوند به من هدیه کردم ... سرود تولدت را خواندم و نگاهت را بوسیدم .... و زیر لب گفتم ... تولدت مبارک

EMERSION ..!!!

نمی دانند که باور هایم در تو خلاصه می شوند ... قرچ قرچ شیرینی رویایت را زیر دندان هایم مزه می کنم ... آب دهانم را جمع می کنم تا ثانیه ای بیشتر بچشم بودنت را ... ترک کویر لبانم قطره ای سرخ می زاید ... لبانم را می کشم بر آینه ی پر غبار اتاق .... چهره ام دو نیم می گردد از میان خون لبانم ... چشم هایم تا به تا به دنبال تو می گردند ... نوک بینی ام سرخ می شود از سرمای نگاهم ... گیسوانم را چهل گیس می کنم به یاد چهل نذر سال پیش ... باد را رها می کنم در وجودم ... پیچک وار می پیچم به آغوشم ... خوشه ای کاغذ رنگی و برف شادی ... بالا می روم از نردبان افکارم و آذین می بندم خانه ی دلم را برای میلادت ...نقش می زنم تولدت را بر سینه ام ... انگشتان کشیده ام را می کشم بر کلید های سیاه و سفید ... ترانه ای بی نام سر می دهم از شوق وجودت ... بند پیراهنم را سـرمی دهم از شانه ... عریان میروم به آغوش صدایت ... آرمیده در بستر، ستاره می بینم...حروفش را می شمارم ... نیم خط فاصله بود بین ما ... !!! چه کوتاه ... چه دراز ... اشک هایم را می چکانم ته خود نویس در دست ... می نویسم فاصله را بر چهار گوش خاکی رنگ ... تق ... می آید به سویت ... تلخ می بویم رفتنش را ... دوان دوان می کشم پاهایم را بر آسفالت زبر خیابان ... پیراهن سفیدم می پیچد به پایم ... عشق بازی پیشانی و سرخی خون ... شب پره ی کوچک می نشیند بر مژه هایم ... پلک هایم می ایستند و نظاره می کنند روشنی امید را در ته وجودش ... گز گز خاکستری انگشت و چک چک بی پناه چشمانم ... خش خش برگ در زیر پا و دنگ دنگ میلادت در سینه ... می نشانم لبانم را نرم بر لبانت ... حضورت را می پوشانم کنج سینه و می نشینم در وجودت ... ترسان می روم زیر پوست نگاهت ... و پیوند می زنم تو را به نهال وجودم ... شیره ی وجودم را آب پاشی می کنم پای جوانه ی ما ... بوی خاک می پیچد ... 8 بوسه و 1 تکه عشق ... ساعتم را کوک می کنم و می نشینم به نظاره....163868 ....نیمه ی گمشده از راه رسید

it's not a delusion !

چکیدم از خودم بر خودم تا تازه کنم رد خشکیده ی تنهاییم را ... بی آنکه لحظه ای دست رد بر آرزوهایم بزنم ...پیچک بی امیدی هرزه ی خانه می پیچد بر ساق پایم اما با تورم رگهایم از هم می پاشانم زهر خنده اش را ... این همه خون در معبد قلبم از تو به یادگار مانده تا متوّرم سازد مویرگ های صلح را در زانوانم ....چک چک سقف عریان خانه ی دلتنگ ، زنگ اول مدرسه ی باران را می خواند ... دنگ ... دنگ... ! دست نمی کشم از خواندن آرزوهایم ... که لغاتش را با جایگاه از بر شده ام ... صفحه ی 8 ام شکوفه زد غنچه ی آرزوهایم ... 8 صفحه بعد از بهار سرخ شد آینده ام ... 66 صفحه در گمانم بعد از هزار و سیصد صفحه ی پیشین... بوم ! شروع شد ! مسیح قلبم احیا شد ! جایگاه تمام واژه هایش حک شده بر درخت قلبم مثل همان یادگاری های جا مانده از زخم چاقو بر پیکره اش !می نشینم و آرزوهایم را می شمارم ... 1 ... همش در یکدانه ی قلبم خلاصه شد !!! خش خش ... صدای پاهایم بر قالیچه ی کهنه ... قاب آینه... جای دستی بر انبوه غبار ... شانه های عریانم که به دوش می کشد بار سنگین دوریت را ... نحیف شده اند اما کاری ! پینه بسته اند اما محکم ! دردی دوباره بعد ماه ها می کشد از شانه ی چپم تا خانه ی تو در کنج سینه ام ... می سوزد رگ هایم ... اشک خانه می کند در چشمانم از درد .... تسلیم نمی شوم ! لباس خواب سفید بر تن می روم به اعتراض جدایی ... بعد 8 ساعت تاول آلود ...با رگه های خشکیده ی سرخ بر مچ باز می گردم ...حفره ای در سینه ی راست ... جای گلوله ی ماموران انتظار ...شعار هایم را حک می کنم بر پیشانی ... با تو می مانم ... ! می پرم از کابوس لباس خواب سفید بر تن ... رنگم پریده اما از آن روز که گفتی دیگر سرخ نمی کنم گونه و لبهایم را ... بی رنگ می روم ! قدم ها سخت محکم ... ساعت قرارمان چند است ؟ به وقت دل های بی قرار ... کجا ؟ سر چهار راه .... پشت اولین چراغ قرمز آشنایی... سلام

!!! بارون

خیلی تاریک بود ... اندازه ی افکار من ! صدای تق تق بارون که می ریخت روی سرم تو سکوتم پیچیده بود ... می خواست مغزمو سوراخ کنه ! موهام خیس آب شده بود ... رد خط هایی سیاه از چشمم تا زیر چونم کشیده شده بود ... شاید می خواست چیزی رو نشون بده ... قطره هاش رو لبم لیز می خورد و پایین می چکید ...قدم هام آروم و بی جون شده بود ...دستم روی گردنم بود تا فقط اون... خیس نشه ... آسمون روشن شد ... سرمو انداختم پایین ... و ... ! سر جام میخکوب شدم ... صداش اونقدر قوی بود که بدنم بی اختیار لرزید ... سردم بود ... خیلی سردم بود ... از شدت صدای رعد و برق قلبم تند تند می زد ... فکر کردم هر لحظه سینمو سوراخ می کنه و میاد بیرون ! شاید از دست من عصبانی بود و می خواست خودشو به یه جای گرم برسونه ... یه چیزی توی جیبم ویژ ویژ می کرد ... درش آوردم شاید تو باشی .... صفحه ی رنگی و نوشته ی زیرش رو که خوندم دستام نا امید شد ... بی اینکه جوابی بهش بدم انداختمش تو جیبم ! دوباره راه افتادم ! اه ... انگار نمی خواد بیخیال شه ! پام از لرزش گوشی سِر شده بود ... حیف که به این جعبه ی کوچولو احتیاج داشتم ... حیف که ازش یه دنیا خاطره داشتم وگرنه می سپردمش به آسفالت نوی خیابونو چرخ های گلیه ماشینا ! دیگه واقعا می لرزیدم ! ساعت چند بود ؟ 7 ... من الان باید با دوستم و معشوقش تو کافی شاپ باشم ! یادم افتاد که چه جوری با چشمای اشکی از اونجا زدم بیرون ! آخه ... صندلی گوشه ی گوشه ... میز کنج دیوار... یادته ؟ یه دختر و پسر ... دست به دست هم ! نگاهاشون گره خورده به هم ! یه لیوان آب آناناس با یه هات چاکلت ... تلاش برای بوسه ای پنهانی ! حلقه های دود سیگار ... ! یه دنیا آرزو ... ! اما حالا ...جای اونا یه دختر و پسر غریبه ی آشنا نما ! یه آب پرتقال و یه فنجان قهوه ... دستای حلقه زده به هم ... صورتای چسبیده بهمشون ... زمزمه های زیر لب ... و نگاه های من ! لب های تشنه اما اعتصاب کرده ام ! زل زدنم به پای صندلی ... آهنگ همیشگی ... ! لعنتی... ! نه قابل تحمل نیست ... سریع از جا بلند شدم ... ته صدای اونا که می پرسن کجا می ری ... خنده ی زورکی ، زمزمه ی : می رم یکم هوا بخورم !!! حالا من داشتم هوا می خوردم ! ... هوا با یه دنیا سرما ... هوا با یه دنیا آرزو...هوا با یه دنیا خاطره ...هوا با یه دنیا عشق تو ...

!..!

...دستای کوچیکمو می برم رو به آسمون ... خدایا کاش همیشه لبخند بزنه

...همیشه

شروع که کردم تو بودی
ترسیمی از جرقه ی یک ابر
آغاز بارش باران ها
شروع که کردم تو بودی
مثل یکی بود ها ، یکی نبود ها
و در قلب من جز تو هیچ کس نبود ها
شروع که کردم تو بودی
مثل اولین نگاه ها
آغاز جاده و راه ها
شروع که کردم تو بودی
مثل خط اول دفتر
شوق نوشتن ها
شروع که کردم تو بودی
مثل تولد کودک
مثل ادامه ی راه ها
شروع که کردم تو بودی
مثل کتاب ها
به نام خدا
شروع که کردم تو بودی
مثل سلام ها
زیر لب ، لبخند ها
شروع که کردم تو بودی
مثل بهار ها
مثل شکوفه ها
شروع که کردم تو بودی
مثل مدرسه
شوق بچه ها
شروع که کردم تو بودی
مثل چراها ، مثل جواب ها
شروع که کردم تو بودی
مثل من ، مثل تو ، مثل ما
شروع که کردم تو بودی
هنوز هم تو هستی
خواهی بود
مثل همیشه ها

...

فراموش شده ام ؟!؟
رنگم از سرخ به خاکستری می گراید
مثل آلبوم قدیمی
مثل عکس های خاک گرفته
مثل دوستت دارم در ته قلبی دور
از من فقط یک نام مانده
نامی که تنها در ذهن به آشنایی می گراید
-هممم... نامش را شنیده ام-
از من چه مانده ؟
هیچ
هرگز در باورم نبود
دره ی نابودی جایگاهم باشد
هرگز در تصورم نبود
اشک ابدی ، هم خانه ی نگاهم باشد


حال فراموش شد نگاهم ؟
لب هایم
دستهایم
عاشقانه هایم
دلهره هایم
آرزوهایم
فراموش شد من
...
فراموش شد ؟
بدان که
نه ... اینبار بلند نمی گویم
هر بار به فریاد گفتم از یاد رفت
می دانی چه می خواهم بگویم ، نمی دانی ؟

دستمالی بردار تر کن با بارانی
که می فرستم به نیابت اشک هایم
بکش بر غبار خاطره هایم
تا نپوسم


فراموش شدم اما تو در قلبم ماندگاری
هر روز خانه ات را با آب چشم می شویم
خاطراتت را می بوسم
چشمانت را ، آخرین نگاهت را می بویم

فکر می کردم ارزش دارم
به یاد داری ؟
فکر می کردم ارزش دارم ، تنها آنقدر که شانه به شانه تلاش کنیم
اما این وجودم بی ارزش تر از آن بود و هست
می دانم که لایق نبودم ... نیستم ... هستم ؟؟؟

اما بدان ... تخم چشم هایم را پشت در کاشته ام
زهر انتظار را با شوق نوشیده ام
دستهایم را دراز کرده ام
تنها به امید آمدن تو
شاید امیدم پوچ ، شاید تو خالی باشد
اما این امید آخرین قطره ی حیاتست در جان خسته ام
امیدم را دریغ مکن

نمی دانم


فراموش شده ام ؟؟

؟؟؟

بارها حسش کردم ... چشماتو می ذاری رو هم بازم یه چهره نقش می بنده تو ذهنت... فکرتو عوض می کنی ... تو ذهنت می ری دنبال کارات ... کتابات ... آدما ... دور و بریات اما باز آخر جاده می بینی غرق شدی تو خاطرات همون چهره ... اخم می کنی و پتو رو می کشی رو سرت ... چشماتو به هم فشار می دی تا خوابت ببره ... سرتو از زیر پتو در میاری و تو تاریکی به سقف نگاه می کنی ... اما دو تا چشم روی نگاهت پر می کشه ... وجودش رو در آغوشت حس می کنی ... می خوای فکرتو عوض کنی اما حس حضورش ، آغوشش ... خیلی شیرینه ... می بینیش که روی صورتت خم می شه و لباتو می بوسه ... طمع لباش رو حس می کنی ... در آغوشت می گیره و سر روی بازوت می ذاره ... نفسای گرمش پوستتو می سوزونه ... می خوای محکم در آغوش بگیریش ... اما به جاش دستات به بدن خودت پیچیده می شه ! ته گلوت بغض می کنی و تو چشمات اشک می شینه ... حالا تازه جای خالیشو حس میکنی ... سرتو بر می گردونی رو به بالش ... صورتتو می چسبونی بهش ... سعی می کنی بهش فکر نکنی اما نمی شه ... صداش تو گوشت می پیچه ... احساس می کنی بیش تر از همیشه به آغوشش نیاز داری تا سرتو رو شونش بذاری و گریه کنی ... تا صدای قلبشو گوش کنی و احساس آرامش کنی ... از اینکه بهش احتیاج داری اعصابت خورد می شه ! نمی خوای قبول کنی ... به خودت تلقین می کنی که اینا همش از خستگیه ! نمی خوای باور کنی که اینقدر مشتاق حضورشی ... نمی خوای باور کنی ... که ... دلت براش تنگ شده ... با خودت تصمیم می گیری که بهش فکر نکنی ... می خوای به خودت ثابت کنی که می تونی فراموشش کنی ... صبح که از خواب پا می شی به خودت مشق می کنی که تو هیچ حسی نداری ... صبح تا شب می ری دنبال کارات ... دنبال آدما ... اما این وسطا ... وقتی یه لحظه دست از کار می کشی ... یه حس غریب میاد تو دلت ... می گردی و می گردی تا ببینی چی یهو لبخند روی لبتو ازت گرفت .... وقتی خوب فکر می کنی بازم دو تا چشم میاد رو به روت ... نمی خوای باور کنی ... اما خودتم خوب می دونی ... که تو ... عاشقی

...تا همیشه

دانه ای بودم
بی پناه تر از سایه
گم در انبوه خاک
آمده از یک بیراهه
تشنه ی جرعه ای مایه ی حیات
از جنس سکوتی گم در اعماق فریاد
نا امید از دستی
که به خاک آرامم دهد
و بی چیز از نسیم
تا تنهاییم را نوازش دهد

...
تا حضورت فرشته وار از راه رسید
تو .. همان همیشگی
از دیار خورشید ره کشیدی
عظمتش را به سخره گرفتی
به حرارت دروغینش خندیدی
به دست گرفتی ناچیز وجودم
به خاک پیوند زدی تار و پودم
قطره اشکی از الماس هدیه کردی به وجودم
گرمای قلبت را چیره کردی بر سرمای سکوتم
نفست را باریدی بر حضورم
شانه هایت را پلی ساختی تا از سرما نلرزم
آغوشت را ایمن گهی ساختی تا نترسم
دریچه ای بر قلبم گشودی که هیچ وقت نبستم
...
حال که سالها از رجوع ملکوتی ات می گذرد
من درختی شده ام ... استوار
که بر بازوان تو راست شدم
از شیره ی وجودت نوشیدم و پر بار شدم
حال که شانه هایت خسته است
میوه ام را نثار می کنم به گشنگی هایت
سایه ام را می گسترانم بر تنهایی هایت
تنه ام را ایمن گهی می سازم بر خستگی هایت
و بدان ... عشقت
در رگهایم می روید
و پایان نمی پذیرد
جام صبر سر می کشد
تا با تو باشد
و رها نمی کند تو را
تا آخرین هایش
...
تا آخرین هایت

...