it's not a delusion !

چکیدم از خودم بر خودم تا تازه کنم رد خشکیده ی تنهاییم را ... بی آنکه لحظه ای دست رد بر آرزوهایم بزنم ...پیچک بی امیدی هرزه ی خانه می پیچد بر ساق پایم اما با تورم رگهایم از هم می پاشانم زهر خنده اش را ... این همه خون در معبد قلبم از تو به یادگار مانده تا متوّرم سازد مویرگ های صلح را در زانوانم ....چک چک سقف عریان خانه ی دلتنگ ، زنگ اول مدرسه ی باران را می خواند ... دنگ ... دنگ... ! دست نمی کشم از خواندن آرزوهایم ... که لغاتش را با جایگاه از بر شده ام ... صفحه ی 8 ام شکوفه زد غنچه ی آرزوهایم ... 8 صفحه بعد از بهار سرخ شد آینده ام ... 66 صفحه در گمانم بعد از هزار و سیصد صفحه ی پیشین... بوم ! شروع شد ! مسیح قلبم احیا شد ! جایگاه تمام واژه هایش حک شده بر درخت قلبم مثل همان یادگاری های جا مانده از زخم چاقو بر پیکره اش !می نشینم و آرزوهایم را می شمارم ... 1 ... همش در یکدانه ی قلبم خلاصه شد !!! خش خش ... صدای پاهایم بر قالیچه ی کهنه ... قاب آینه... جای دستی بر انبوه غبار ... شانه های عریانم که به دوش می کشد بار سنگین دوریت را ... نحیف شده اند اما کاری ! پینه بسته اند اما محکم ! دردی دوباره بعد ماه ها می کشد از شانه ی چپم تا خانه ی تو در کنج سینه ام ... می سوزد رگ هایم ... اشک خانه می کند در چشمانم از درد .... تسلیم نمی شوم ! لباس خواب سفید بر تن می روم به اعتراض جدایی ... بعد 8 ساعت تاول آلود ...با رگه های خشکیده ی سرخ بر مچ باز می گردم ...حفره ای در سینه ی راست ... جای گلوله ی ماموران انتظار ...شعار هایم را حک می کنم بر پیشانی ... با تو می مانم ... ! می پرم از کابوس لباس خواب سفید بر تن ... رنگم پریده اما از آن روز که گفتی دیگر سرخ نمی کنم گونه و لبهایم را ... بی رنگ می روم ! قدم ها سخت محکم ... ساعت قرارمان چند است ؟ به وقت دل های بی قرار ... کجا ؟ سر چهار راه .... پشت اولین چراغ قرمز آشنایی... سلام